Futsal — zespołowa gra sportowa, odmiana piłki nożnej rozgrywana w hali. Jej nazwa pochodzi od portugalskiego futebol de salão i hiszpańskiego fútbol sala lub fútbol de salón, co można przetłumaczyć jako halowa piłka nożna.

Pierwszy pokaz gry w pięcioosobową odmianę piłki nożnej odbył się latem 1930 w Montevideo, a za jej twórcę uważa się Juana Carlosa Cerianiego. W pierwotnym zamyśle ta odmiana futbolu przeznaczona była dla dzieci i młodzieży, bowiem rozmiary placów gry dostosowano do ich potrzeb oraz możliwości. Ceriani przewidział możliwość gry zarówno w hali, jak i na zewnątrz. Popularyzacji dyscypliny sprzyjały – rozgrywane w Urugwaju w tym samym czasie – premierowe finały Mistrzostw Świata na dużym boisku. Mniej więcej w tym samym czasie w São Paulo w Brazylii powstała podobna odmiana gry w piłkę nożną. Mecze były rozgrywane na boiskach do koszykówki, bez użycia band. Mini-piłka nożna szybko zdobyła dużą popularność w Ameryce Południowej, szczególnie w Brazylii. Brazylijska Konfederacja Sportu jako pierwsza spisała przepisy futebol de salão w 1958. Pierwszą oficjalną międzynarodową imprezą stał się – rozegrany w 1965 – Puchar Ameryki Południowej, w którym zwyciężył Paragwaj. W sumie przeprowadzono 7 jego edycji, ostatnią – w 1979. Pozostałe sześć wygrała Brazylia. W 1971 powołano Międzynarodową Federację Futsalu – Federación Internacional de Fútbol de Salón (FIFUSA) do zarządzania grą. Swoje pierwsze Mistrzostwa Świata FIFUSA zorganizowała w 1981 w São Paulo. W 1985 utworzyła obecnie najpowszechniej używaną nazwę dyscypliny. W 1988 FIFA włączyła piłkę nożną halową do swoich kompetencji, jako nową dyscyplinę i spisała jej zasady. Pierwsze Mistrzostwa Świata w Halowej piłce nożnej FIFA odbyły się w styczniu 1989 w Rotterdamie w Holandii i zakończyły triumfem Canarinhos. Uczestniczyło w nich 16 zespołów narodowych. W 1992 impreza nazywała się Mistrzostwa Świata w piłce pięcioosobowej FIFA i została rozegrana w Hongkongu. Od mistrzostw w 1996 w Gwatemali obowiązuje obecna nazwa, Mistrzostwa Świata w Futsalu FIFA. W 2002 członkowie Panamerykańskiej Konfederacji Futsalu – La Confederación Panamericana de Futsal (PANAFUTSAL) utworzyli Światowy Związek Futsalu – Asociación mundial de Fútbol de Salón (AMF), niezależny od FIFA. Długość linii bocznej musi być większa niż długość linii bramkowej: długość minimum 25 m, maksimum 42 m; szerokość minimum 15 m, maksimum 25 m. Na zawodach międzynarodowych – długość minimum 38 m, maksimum 42; szerokość minimum 18, maksimum 22. Dwie dłuższe linie graniczne są nazywane liniami bocznymi; dwie krótsze zaś liniami bramkowymi. Wszystkie linie mają szerokość 8 cm. Z punktu środkowego wyznacza się okrąg o promieniu 3 m. Zarówno sędzia (główny), jak i drugi sędzia mają prawo do napomnienia lub wykluczenia zawodników, ale w przypadku rozbieżności przeważa decyzja sędziego (głównego). Drugi sędzia jest wyznaczony do działania po przeciwnej stronie pola gry niż pierwszy. Ma prawo używania gwizdka. Ponadto drugi sędzia ma władzę do przerywania gry za naruszenie jej przepisów oraz zapewnia prawidłowe przeprowadzanie zmian zawodników. Poza sędzią i drugim sędzią na nowo definiuje się oficjalne funkcje trzeciego sędziego i sędziego czasowego. Sędzia czasowy m.in. włącza i zatrzymuje zegar, kontroluje 1-minutowe przerwy w grze i uzgadnia je z zespołem, kontroluje karę 2-minutową i uzgadnia, który z zawodników rezerwowych zajmie miejsce zawodnika usuniętego z boiska, notuje liczbę fauli, używa sygnału dźwiękowego. Trzeci sędzia notuje nazwiska i numery strzelców bramek, nazwiska i numery zawodników napomnianych i wykluczonych z gry oraz przyczyny zastosowania powyższych kar, wypełnia sprawozdanie, dostarcza istotnych informacji. W przypadku zastrzeżeń do pracy sędziego czasowego, sędzia ten ma prawo zwolnić go z jego funkcji i wyznaczyć zastępstwo składając w tej sprawie sprawozdanie odpowiednim władzom. W zawodach międzynarodowych wyznaczenie sędziego czasowego jest obowiązkowe.